سایه ها
دست به دست هم داده اند
تا مردمک چشمانم
بزرگ شدن را بیازمایند ….

بی جهت سعی نکن نمیشود موزیک ذهن انسان ها را حدس زد

گاهی دست خودم را میگیرم، می برم هوا خوری
یاد تو هم که همه جا با من است…
تنهایی هم که پا به پایم، می دود…
میبینی؟!
وقتی که نیستی هم، جمعمان جمع است…

پابند کفشهای سیاه سفر نشو
یا دست کم بخاطر من دیرتر برو
دارم نگاه می کنم و حرص می خورم
امشب قشنگ تر شده ای، بیشتر نشو
کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای
حالا شکستنی ترم از شاخه های مو
موضوع را عوض بکنیم از خودت بگو
به به مبارک است: دل خوش، لباس نو
دارند سور وسات عروسی می آورند
از کوچه های سرد به آغوش گرم تو
هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر
مجبور که نیستی بمانی… ولی نرو

آدمایی که این جمله رو میشنون
خوشبخترین انسان های روی زمینن..

عیبی نداره باهم حلش میکنیم

من که از اینجا
نمی روم . . .
تو هم که هیچوقت نمی آیی !
میخواهم بدهم درهای بی دستگیره بسازند
برای این خانه . . .

دیــوانـــه ام مــی کــنــد
فــکــر ایــنــکـــه
زنــده زنــده نــیــمــی از مــن را از مــن جـدا کـنـنـد
لـطـفــا …
تــا زنـده ام بـــــــــــــمان

مثلِ همیشه برای تو می نویسم
تو
به نیت هر که دوست داری بخوان …

زیاد فرقـــے نڪرده . . .
خود خودشه
فقط اونــے که داره باهاش حرف میزنه
” من ” نیستم . . . !